Teściowa niecierpi mnie, bo urodziłam jej nieślubną wnuczkę. Mówi, że choroba córki to kara za grzechy
Wszystko zaczęło się od momentu, gdy zaszłam w ciążę. Mój związek z Pawłem nie był łatwy, zwłaszcza że nie byliśmy jeszcze małżeństwem. Jego matka, pani Helena, od początku była przeciwna naszej relacji. Czułam to w każdej rozmowie, w każdym spojrzeniu, jakie mi rzucała. Kiedy urodziła się nasza córka, Zuzia, pani Helena nie przyszła do szpitala, nie przysłała kwiatów ani nawet nie zadzwoniła, by zapytać, jak się czujemy. Paweł tłumaczył jej zachowanie stresem i rozczarowaniem, ale ja wiedziałam, że to było coś więcej.
„To kara za twoje grzechy…”
Kiedy Zuzia zachorowała na zapalenie płuc, miałam wrażenie, że świat mi się zawalił. Nie spałam nocami, modląc się, żeby nasze dziecko wróciło do zdrowia. Paweł próbował mnie wspierać, ale nawet on był pod ogromnym wpływem swojej matki. Pani Helena przyszła do nas pewnego dnia, kiedy Zuzia leżała w szpitalu. Była chłodna, jak zawsze, ale tym razem miała coś więcej do powiedzenia.
- To kara za twoje grzechy – powiedziała, patrząc mi prosto w oczy.
Zamurowało mnie. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, dodała: – Nieślubne dziecko? Wiesz, jak to wygląda? Bóg widzi wszystko.
Paweł milczał. Mój mąż, zawsze starający się unikać konfliktów, nie miał odwagi jej zaprzeczyć. Łzy napłynęły mi do oczu. Jak mogła być tak okrutna? Czy naprawdę myślała, że Bóg ukarał naszą małą Zuzię za coś, co według niej było błędem?
Nagłe spotkanie w szpitalu
Kilka dni później, kiedy Zuzia wciąż była w szpitalu, wydarzyło się coś niespodziewanego. Do naszej sali weszła starsza kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam. Okazało się, że to była matka jednego z pacjentów na tym samym oddziale. Kobieta usiadła przy moim łóżku, spojrzała na Zuzię i powiedziała:
- Twoje dziecko będzie zdrowe. Czasami życie jest ciężkie, ale to nie kara, to próba. A ty jesteś silniejsza, niż myślisz.
Nie mogłam w to uwierzyć. Z obcymi ludźmi nie dzielę się swoimi problemami, ale te słowa trafiły do mnie tak głęboko, że poczułam, jakby mówiła prosto do mojego serca.
Pani Helena zmienia zdanie
Kiedy Zuzia zaczęła wracać do zdrowia, sytuacja się zmieniła. Pani Helena, która wcześniej obwiniała mnie za wszystko, niespodziewanie przyszła do nas do domu z przeprosinami. Zaskoczyło mnie to tak bardzo, że nie wiedziałam, co powiedzieć. Przyznała, że była zbyt surowa i że bała się, że „błędy” z przeszłości zniszczą naszą rodzinę.
- Myliłam się – powiedziała, łamiącym się głosem. – Wiem, że kochasz Pawła i Zuzię, i widzę, jak bardzo o nich dbasz.
Nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Moja teściowa, ta sama kobieta, która rzucała mi oskarżenia o „grzech”, teraz przyznawała, że się myliła? Chociaż nie wszystko dało się naprawić jednym słowem, czułam, że to początek czegoś nowego.